Σε μια χώρα που θέλουμε να λέμε πως είμαστε πολιτισμένοι, έχουμε αναρωτηθεί άραγε τι πολιτισμό προσφέρουμε προς την ελληνίδα μάνα;

Η απάντηση είναι «μάλλον ναι και μάλλον όχι». Πολλοί θα πούνε πως η ελληνίδα μάνα είναι ένας ακόμα ρόλος, ένα επάγγελμα, μια κατηγορία, μια ειδικότητα κ.ά.

Μπορεί και να είναι έτσι μόνο που…

-Αν είναι ρόλος θα είναι πάντα ο πρωταγωνιστικός

-Αν είναι επάγγελμα θα είναι σίγουρα το πιο δύσκολο αλλά κι ευχάριστο παράλληλα

-Αν είναι μια κατηγορία, θα είναι η πιο ξεχωριστή

-Αν είναι μια ειδικότητα θα έπαιρνε εύκολα το πτυχίο αλλά όταν θα ερχόταν η στιγμή να πραγματοποιηθεί τότε θα καταλάβαινε πως μόνο εύκολο δεν είναι.

Λέμε λοιπόν πως ζούμε σε μια πολιτισμένη χώρα, όμως εύκολα θα βγούμε να χλευάσουμε την μάνα που ατύχησε στον γάμο της και μάχεται καθημερινά να μεγαλώσει τα παιδιά της. Περιμένουμε στη γωνία να κάνει το πρώτο λάθος για να την… λιθοβολήσουμε, χωρίς να σκεφτούμε τι μπορεί να περνάει η γυναίκα αυτή για να μπορεί να φέρει για τα παιδιά της τα «προς το ζην».

Η ελληνίδα μάνα είναι αυτή που αφιερώνει τη ζωή της ολόκληρη προκειμένου να δει τα παιδιά της να γίνονται άξιοι στην κοινωνία, μα κι αν δεν το καταφέρει πάντα δεν σημαίνει πως πρέπει να στιγματιστεί.

Γύρω μας, ανάμεσά μας, δίπλα μας υπάρχουν γυναίκες που έχουν γίνει μανάδες, άλλες το ήθελαν και το επιθυμούσαν, άλλες πάλι όχι. Γιατί να τις κατηγοριοποιούμε όταν δεν ξέρουμε τι σταυρό κουβαλάει κάθε μέρα;

Ο ορισμός της λέξης «μάνα-μητέρα-μαμά» είναι σίγουρα ο πιο σύνθετος και αυτό είναι κάτι που όλοι πρέπει να αναγνωρίζουμε.

Στις μέρες μας νομίζουμε όλοι μας (κι εσύ ακόμα που διαβάζεις αυτό το άρθρο) πως δεν είμαστε ρατσιστές. Όμως τελικά μήπως είμαστε; Για παράδειγμα ακούμε και διαβάζουμε για το μεταναστευτικό και βλέπουμε γυναίκες με εγκυμοσύνη να παρακαλούν για ένα καλύτερο αύριο για την ζωή που ετοιμάζονται να φέρουν στον κόσμο. Τι κάνουμε εμείς για αυτό; Το πιθανότερο είναι πως δεν κάνουμε τίποτα, όχι γιατί δεν μπορούμε αλλά ίσως γιατί δεν θέλουμε. Στην καλύτερη περίπτωση θα αλλάξουμε κανάλι, στην χειρότερη θα την καταραστούμε. Λες και φταίει αυτή που στην χώρα της γίνονται πόλεμοι. Λες και αυτή ευθύνεται που ψάχνει αγωνιωδώς για μια καλύτερη ζωή για την ζωή που ετοιμάζεται να φέρει στον κόσμο.

Και για να επιστρέψουμε λίγο στα δικά μας. Τα παλιά χρόνια ο προορισμός της γυναίκας ήταν να παντρευτεί, να κάνει απογόνους και να περιφέρεται η ζωή της μέσα στο σπίτι και μόνο, την ώρα που ο άντρας μπορούσε να έχει και τις βόλτες του και τις διασκεδάσεις (ανάλογα με την κάθε εποχή) και μόνο σε ειδικές περιπτώσεις (οικογενειακές γιορτές κυρίως) να παρουσιαζόταν ολόκληρη η οικογένεια εκτός σπιτιού. Αυτό δηλαδή ήταν το σωστό; Δεν νομίζω!

Ο ορισμός της λέξεως «Μάνα» λοιπόν είναι κάτι πολύτιμο, κάτι μοναδικό. Όλοι μας ή σχεδόν όλοι μας την γνωρίσαμε, κάποιοι έχουμε την τύχη να την γνωρίζουμε και να την ζούμε ακόμα και κάποιοι άλλοι να φέρνουμε τις αναμνήσεις αυτής στο μυαλό μας, όχι μόνο μια μέρα σαν αυτήν, αλλά πολλές περισσότερες. Γι’ αυτό λοιπόν μία αγκαλιά κι ένα φιλί προς την γυναίκα αυτή είναι και το ιδανικότερο δώρο και η μέγιστη ένδειξη αγάπης προς την γυναίκα αυτήν που θα έδινε και τη ζωή της ακόμα προκειμένου εμείς να μην πάθουμε τίποτα και να είμαστε ασφαλείς. Και για όσους από εμάς δεν βρίσκεται πια στη ζωή, ας κάνουμε μια γλυκιά σκέψη, ας κλείσουμε για λίγο τα μάτια και ας προσπαθήσουμε να την κάνουμε εικόνα στο μυαλό μας, που ξέρετε μπορεί και να νιώσουμε για λίγο πως είναι μπροστά μας έστω και νοητά…

Και κάτι ακόμα… Έχετε σκεφτεί ποια είναι η πρώτη λέξη που λέμε όταν ερχόμαστε στον κόσμο; «ΜΑΜΑ»! Μια λέξη τόσο απλή για να την πει ένα βρέφος, αλλά τόσο δύσκολη να την καταλάβει ένας ενήλικας. Να ξέρετε λοιπόν πως η πρώτη λέξη που μαθαίνουμε να λέμε όταν ερχόμαστε στη ζωή είναι και η τελευταία μας σκέψη πριν αποχαιρετήσουμε τον κόσμο αυτόν!

Χρόνια Σου Πολλά λοιπόν  Μάνα-Μανούλα-Μητέρα-Μαμά!!!

Όπου και αν βρίσκεσαι, σε όποιον κόσμο κι αν κατοικείς…

Του Δημήτρη Χάψα