Όπως κάθε χρόνο είκοσι επτά χρόνια μετά, στο σημείο μηδέν. Εκεί όπου ο χρόνος σταμάτησε, ακριβώς στις τρεις και τέταρτο τα ξημερώματα. Το ημερολόγιο έγραφε 15 Ιουνίου του 1995. Ημερομηνία που δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ, τουλάχιστον από εμάς που ζήσαμε την καταστροφή και επιβιώσαμε.
Εμείς χάσαμε τα σπίτια μας, άλλοι όμως έχασαν τους αγαπημένους τους, κάτω από τα χαλάσματα, ακριβώς σε αυτό το σημείο που στεκόμαστε σήμερα για να αποτίσουμε φόρο τιμής στη μνήμη αυτών των ανθρώπων που χάθηκαν τόσο άδικα.
Ελπίδα όλων, να μην θρηνήσουμε ποτέ πια θύματα.
Μαζί με τον Διονύση Τσουκαλά, Στρατηγό ε.α Αστυνομίας και τ. Αστυνομικό Διευθυντή Αχαΐας, (από τους πρώτους που κατέφθασαν στο συμβάν), στο καθιερωμένο μας ραντεβού κάθε χρόνο, για να μην ξεχάσουμε ποτέ τους συνανθρώπους μας που έφυγαν.
με τιμή
Λάμπης Παπαδόπουλος
