theodorakopoulou psixologosΤην Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016 πραγματοποιήθηκε άλλη μία συνάντηση στη Σχολή Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Ομιλητής και εκλεκτή προσκεκλημένη ήταν η Ψυχολόγος κ. Χαρά Θεοδωρακοπούλου με θέμα «Με την αυτοκτονία λύνουμε ή νομίζουμε ότι λύνουμε προβλήματα; ».
Υπογράμμισε ότι αν κάποιες φορές στη διάρκεια της ζωής μας, σκεφτήκαμε, σκεφτόμαστε ή θα σκεφτούμε την αυτοκτονία αυτόματα αυτό σημαίνει πως το έχουμε ήδη κάνει. Έχουμε ήδη αυτοκτονήσει. Έχουμε ήδη σκοτώσει το δημιουργικό μέρος του ψυχισμού μας και έχουμε τοποθετήσει μέσα μας την απελπισία.
Η ψυχή είναι αυτή που πρώτη πεθαίνει, που πρώτη υποφέρει που πρώτη καταστρέφει κάθε πηγή ευχαρίστησης. Η ψυχή που αυτοκτονεί με οδηγό της την καταστροφή έχει ήδη πνιγεί, έχει ήδη κρεμαστεί, έχει ήδη τις φλέβες της κόψει. Αυτή είναι η ψυχή που οδηγεί το σώμα στο θάνατο.

Κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται την αυτοκτονία και την πραγματοποιούν, κάποιοι κάνουν απόπειρες, προσπάθειες αποτυχημένες να πεθάνουν, επιτυχημένες όμως ώστε να συνεχίσουν να ζουν και κάποιοι απλά σκέφτονται κατά μεγάλα ή μικρά χρονικά διαστήματα στη διάρκεια της ζωής τους ως λύση την αυτοκτονία, χωρίς να προβαίνουν σε κάποια δράση ώστε να την επιτύχουν. Αυτό ονομάζεται αυτοκτονικός ιδεασμός δηλαδή εννοούμε σκέψεις αυτοκτονίας χωρίς την πραγματοποίησή τους.

Το ψυχικό υπόβαθρο είναι παρόμοιο σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, καθώς η ψυχοσύνθεση φαίνεται πως από βαθιά θλίψη έχει κατακλυστεί και διέξοδο στον θάνατο προσπαθεί να βρει. Όχι όμως στο φυσικό θάνατο. Στον βίαιο θάνατο. Η αυτοκτονία ή η σκέψη για την αυτοκτονία είναι πράξη βίας ενάντια στον εαυτό. Κάθε πράξη βίας κρύβει πίσω της, την έντονη επιθετικότητα.
Ερχόμενοι σε επαφή με ανθρώπους που το θάνατό τους σκέφτονται ως φυγή από τα προβλήματα, διαπιστώνουμε στη διάθεσή τους μια παντελή ανυπαρξία ονείρων. Όνειρα και επιθυμίες έχουν από καιρό καταστραφεί ολοσχερώς και δεν έχουν αντικατασταθεί από καινούργια. Έλλειψη ελπίδας σε όλες τις πλευρές της ζωής. Στην οικογένεια, στη δουλειά, στο σχολείο, με τους φίλους, χωρίς τους φίλους, με τον/ την σύντροφο.

Η παρατεταμένη έλλειψη ονειροπόλησης και η ύπαρξη απατηλών ονείρων ταυτόχρονα με την απουσία φαντασίας, οδηγούν στην βαθιά μελαγχολία, στην κατάσταση που με πένθος ομοιάζει. Πένθος βιώνουμε όταν έχουμε χάσει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο και αισθανόμαστε σαν να έχουμε χάσει ένα μέρος του εαυτού μας. Συνήθως τότε αισθανόμαστε έλλειψη νοήματος για τη ζωή εφ’όσον αυτός που χάθηκε είναι αδύνατον να ξαναγυρίσει στη ζωή και να τον έχουμε κοντά μας.
Στη βαθιά μελαγχολία αισθανόμαστε ακριβώς αυτή την έλλειψη, την αδιαφορία για τη ζωή μας, ένα βαρύ πένθος κατακλύζει τον εσωτερικό εαυτό, κάνοντάς μας σκυθρωπούς, αδιάφορους για τις ομορφιές της ζωής. Η έλλειψη νοήματος ζωής έχει ως αποτέλεσμα να βιώνουμε ένα ψυχικό κενό, που αν και κενό, άδειο, το βιώνουμε τεράστιο σε βάρος. Και ξέρετε γιατί; Γιατί είναι πολύ βαριά η ύπαρξη ενός ψυχικού κενού. Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι ολοκληρωμένη όταν είναι γεμάτη και όχι κενή. Με το ψυχικό κενό αισθανόμαστε πως κάτι που θα πρέπει να υπάρχει, δεν υπάρχει. Αυτό το αίσθημα της μη-ύπαρξης έχει ως συνέπεια το αίσθημα του φόβου της κατάρρευσης. Φόβος ολοκληρωτικής αποσύνδεσης, ολοσχερής εσωτερικής, ψυχικής διάλυσης.
Η παρατεταμένη διάρκεια σε τέτοια συναισθήματα οδηγεί στο αίσθημα της απόγνωσης. Η απο-γνώση οδηγεί στο κλείσιμο, στο στενό κελί μας, στη συρρίκνωση του μυαλού μας.

Η πράξη της αυτοκτονίας ακόμα και η σκέψη αποτελεί το σύμπτωμα. Kάθε σύμπτωμα φανερώνει την ασθένεια. Φανερώνει το σημείο στο οποίο οι άνθρωποι το σθένος μας χάνουμε και εκπέμπουμε σήμα κινδύνου, ώστε βοήθεια να λάβουμε και να συνεχίσουμε τη ζωή.

Στην αυτοκτονία οι άνθρωποι ασυνείδητα θέλουμε πάντα να εκδικηθούμε για εκείνο το αρχικό τραύμα εκείνον τον αρχικό πόνο, που στα έγκατα του ασυνειδήτου μας είναι χαραγμένο και αν στο συνειδητό μας δεν το φέρουμε ώστε να το επεξεργαστούμε, ασυνείδητα τελικά ενεργούμε εναντίον του εαυτού καταστρέφοντάς τον.
Όταν βιώνουμε τραυματικές καταστάσεις στη ζωή μας, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε κινδύνους, αναπτύσσεται μεγάλη ανάγκη μέσα μας για ασφάλεια, ώστε να αντιμετωπίσουμε τον ανυπόφορο ψυχικό μας πόνο. Αυτές είναι οι στιγμές που αποτελούν πρόκληση στη ζωή μας και που τώρα καθήκον έχουμε να εξασφαλίσουμε την επιβίωση μας και τις ευχαριστήσεις μας προσέχοντας όσο μπορούμε πιο πολύ, να μην ξυπνήσουμε τις καταστρεπτικές δυνάμεις μας αλλά να ξυπνήσουμε τις δημιουργικές μας δυνάμεις, να κινηθούμε αντίστροφα, ώστε στη ζωή να συνεχίσουμε να κινούμαστε με βάση την αρχή της ευχαρίστησης.
Η αντίστροφη κίνηση, η δημιουργική κίνηση λέγεται τέχνη.
«Έχουμε μόνο μια λύση απέναντι στον θάνατο, να κάνουμε τέχνη πριν από αυτόν», όπως έγραψε και ένας ποιητής. Κάνω τέχνη σημαίνει ζω με έμπνευση. Χρειάζεται να εμπνευστούμε και να ζωγραφίσουμε τις σκιές μας, τους φόβους μας, να δώσουμε αποχρώσεις στα συναισθήματά μας, να δώσουμε βάθος και προοπτική στο βλέμμα μας που απεικονίζει τον κόσμο γύρω μας, να συνθέσουμε τους ήχους μας, να χτίσουμε με το λόγο μας ποιήματα, να χορέψουμε ώστε να αλλάξουμε την κίνησή μας.
Αν η από-γνώση η απομάκρυνση δηλαδή από τη γνώση μας καταστρέφει τότε το αντίθετό της η επίγνωση που οδηγεί στην αυτό-γνωσία τη γνώση του εαυτού μας, δηλαδή, είναι αυτή που σίγουρα μας σώζει.
Στην αυτογνωσία προχωράμε εντός ψυχοθεραπευτικού, ψυχαναλυτικού πλαισίου, εκεί όπου τα συναισθήματά μας μπορούμε με ασφάλεια και προστασία να εκθέσουμε και την συναισθηματική μας νοημοσύνη να αναπτύξουμε.
Συναισθηματική νοημοσύνη είναι, η ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε, να κατανοούμε και να σεβόμαστε τόσο τα δικά μας συναισθήματα όσο και των άλλων ανθρώπων.

Η ψυχανάλυση μελετά τα κίνητρα της ανθρώπινης συμπεριφοράς που μέχρι τώρα ήταν ανεξήγητα γιατί ήταν ασυνείδητα = άγνωστα από εμάς τους ίδιους τα φέρνει στο συνειδητό και γίνονται η επίκτητη γνώση μας.

Η ψυχανάλυση είναι τέχνη και σίγουρα «η ψυχανάλυση είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό».
Ακολούθησε εποικοδομητική συζήτηση με τους ακροατές.
Η επόμενη συνάντηση στη Σχολή Γονέων θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 2 Μαρτίου.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ