«Αγαπητοί μου αδελφοί και συλλειτουργοί, πνευματικά μου τέκνα, φίλοι καί συνεργάτες, Η θεία Χάρις, εκδηλουμένη ως μεγάλη ευσπλαχνία του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού πρός την αναξιότητά μου, η αγάπη του Θεού και Πατρός καί η κοινωνία του Παναγίου Πνεύματος με αξιώνουν σήμερα (19η Νοέμβρη) να συμπληρώνω τριάντα τέσσερα χρόνια μιάς ταπεινής μεν, πλήν όμως και σταυρώσιμης, αρχιερατικής διακονίας στην ιστορική καί μαρτυρική αυτή ιερά έπαλξη της Ιεράς Μητροπόλεώς μας!Η ΕΛΕΥΣΗ ΣΤΟ ΑΙΓΙΟ
Ήμουν πολύ νέος, μόλις σαράντα ετών τότε, όταν δηλ. η θεία Χάρις με εκάλεσε να ποιμάνω αυτόν τόν ευγενικό Λαό! Οφείλω άπειρη ευγνωμοσύνη στον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο κυρό ΣΕΡΑΦΕΙΜ (+10 Απριλίου 1998), ο οποίος αναδείχθηκε δι εμέ αληθινός Πατέρας και Προστάτης! Ήμουν ένα “τίποτε” και με ανέδειξε Ποιμενάρχη σας. Ήμουνα ένα”σκουπίδι στον Οίκο του Θεού” και με ανέσυρε από την εκκλησιαστική αφάνεια!
Μόλις επάτησα το πόδι μου στην ιστορική και ευλογημένη πόλη του Αιγίου, στην κεντρική πλατεία της Αγίας Λαύρας, εκεί δηλ. όπου έλαβε χώραν η πρώτη μου επαφή με το χριστεπώνυμο πλήρωμα της λαχούσης μοι Επαρχίας, με Δήμαρχον τόν αείμνηστο Γεώργιο Παναγόπουλο, ετόλμησα να εκστομίσω μερικά φοβερά λόγια, τα οποία αυθομήτως εξήλθον εκ του στόματός μου, άνευ μηδεμιάς προετοιμασίας και άνευ χειρογράφων! Ήσαν λόγια της καρδιάς μου! Ήσαν λόγια, τα οποία μέ έδεσαν “χειροπόδαρα”, έτσι ώστε να μη κρατήσω τίποτε για τον εαυτό μου. Βεβαίως δεν έχω μετανοιώσει γι’ αυτό, αλλά ακόμη και σήμερα απορώ με τον εαυτό μου! Πως το απετόλμησα; Αυτή είναι η απορία μου! Να λοιπόν αυτά τά λόγια:
«Εις την ζωήν μου είχον ανέκαθεν περί πολλού ένα σύνθημα, το οποίον με ενέπνεε και ως οδηγός αλάνθαστος ερρύθμιζε τις σκέψεις μου και τις πράξεις μου. Και το σύνθημα αυτό είναι το γνωστόν: “άλλοις υπηρετών, αναλίσκομαι! Εισερχόμενος σήμερον εις την πόλιν σας, φέρω βαθειά χαραγμένο μέσα στην καρδιά μου αυτό το ίδιο σύνθημα, ώστε αυτό και μόνον να ρυθμίζη την ζωήν μου κατά την επιτέλεσιν της νέας διακονίας μου. Σήμερον μάλιστα συνδυάζω αυτό το σύνθημα με τον εξής εκφραστικόν συμβολισμόν: Η παρουσία του Αρχιερέως, οσάκις τελεί ούτος οιανδήποτε αγιαστικήν πράξιν, είτε εντός του Ναού, είτε εκτός αυτού, δηλούται και επισημαίνεται, ως γνωστόν, με τα “δικηροτρίκηρα”, επάνω εις τα οποία καίγονται πέντε συνολικώς κεριά. Αυτά λοιπόν τα κεριά θα αποτελούν διά την ελαχιστότητά μου τον εκφραστικόν συμβολισμόν, περί του οποίου σας είπον. Αυτά τα κεριά, που θα καίγωνται ενώπιόν μου κάθε φορά που θα ιερουργώ, δια να αγιάζω αρχιερατικώς όλους υμάς, θα υπενθυμίζουν εις εμέ ότι οφείλω πρώτος εγώ να είμαι μια φωταυγής λαμπάδα, που θα καίγωμαι και θα αναλίσκωμαι καθημερινώς, διά να φωτίζεσθε εν Κυρίω όλοι εσείς, αδελφοί μου».
Αυτά λοιπόν τα φοβερά λόγια απετέλεσαν τό πνευματικό Συμβόλαιο, που υπέγραψα τότε μαζί σας! Ήταν, όπως αποδείχθηκε αργότερα, λόγια που εξήλθαν από τήν καρδιά μου με την επίπνοιαν του Παναγίου Πνεύματος.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ
Έκτοτε παρήλθον τριάντα τέσσερα (34) χρόνια, ήτοι ΔΩΔΕΚΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ και ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΕΣ ΔΕΚΑ (12.410) ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ και ΘΥΣΙΑΣ! Σήμερα λοιπόν θέτω υπόαυτοεξέταση τον εαυτό μου. Μήπως σας ξεγέλασα με λόγια, που εντυπωσιάζουν; Μήπως προσπάθησα με απατηλές υποσχέσεις να κερδίσω τις καρδιές σας; Μήπως είμαι ένοχος για αμέλεια; Μήπως εχρησιμοποίησα την θέση του Ποιμενάρχου σας για να αντλήσω προσωπικά ωφέλη; Μήπως επεδίωξα τον πλουτισμόν; Μήπως;…μήπως;… μήπως;…..
Στα ερωτήματα αυτά, ανακρίνοντας αυστηρά τον εαυτό μου, έδωσα την δική μου απάντηση. Επειδή μάλιστα υπήρξα πάντοτε ειλικρινής απέναντί σας, δεν μπορώ παρά καί σήμερα να είμαι το ίδιο. Θα σας δώσω, λοιπόν, τη δική μου απάντηση και σας παρακαλώ να την εκλάβετε σαν ένα ερέθισμα, ώστε να μου δώσετε κι εσείς πλέον τήν ιδικήν σας απόκριση.
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Επικαλούμενος μάρτυρα τον Κύριόν μας, μετά παρρησίας ομολογώ, ότι με την Θείαν Χάριν και την έξ ύψους δύναμιν ΔΕΝ ΑΘΕΤΗΣΑ την υπόσχεσίν μου. Υπηρετώντας το θέλημα του Κυρίου μας καί θέμενος εαυτόν στη δική σας διακονία δεν εφείσθην κόπων και θυσιών για να επιτυγχάνω κάθε φορά το μέγιστον δυνατόν. Σας υπηρέτησα και εξακολουθώ να το πράττω χωρίς υλικά ανταλλάγματα! Πλήν του μισθού, τον οποίον η Πολιτεία μας παρέχει, ουδέποτε εισέπραξα κάτι, ούτε μιά δραχμή χθές, ούτε ένα ευρώ σήμερα, κατά την επιτέλεση της αποστολής μου.

ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΜΟΥ
Γυρνώντας τη σκέψη μου πρός τά πίσω ένα λάθος, το μέγιστο της ποιμαντικής μου διακονίας, ανακαλύπτω και ομολογώ. Ήταν η επιλογή του προσώπου ενός Κληρικού, τον οποίον εζήτησα καί τελικώς έλαβα από τήν Ιεράν Σύνοδον ως Βοηθόν μου! Για πρώτη φορά στη ζωή μου “έπεσα τόσο πολύ έξω!” Μου υπέκλεψαν την εμπιστοσύνη και την αγνή μου αγάπη,για να ανέλθουν τα σκαλοπάτια της Αρχιερωσύνης! Και όταν έλαβαν την χειροτονία, όταν δηλ. επέτυχον του στόχου των, τότε απότομα έδειξαν στον Ευεργέτη τους το αληθινό τους πρόσωπο! Θα παραμένει ως εφιάλτης στη μνήμη μου και στην καρδιά μου η απαραδέκτως ΑΣΕΒΕΣΤΑΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ τού πρό ολίγων ημερών χειροτονηθέντος Επισκόπου μας στην Μόσχα, όπου είχαμε μεταβή μαζί σαν προσκυνητές της Οσίας Ματρώνης, της τυφλής. Ευρισκόμασταν στην Πύλη της εισόδου της Μονής, στην οποία φυλάσσεται το ιερό Λείψανο της Οσίας, οπότε ενώπιον πολλών προσκυνητών, μεταξύ των οποίων και ο οδηγός μας κ. Νικόλαος Πανούτσος, ο άρτι εκλεγείς Βοηθός μας έδειξε μια ασεβέστατη συμπεριφορά, προμήνυμα ότι δεν είχε σκοπό να έλθει στο Αίγιο! Λίγες ημέρες πρίν μας είχε παραπονεθή, ότι δήθεν γνωστοί τους άνθρωποι από το Αίγιο τόν έχουν πληροφορήσει, ότι οι Κληρικοί της Μητροπόλεως μας ΔΕΝ ΤΟΝ ΘΕΛΟΥΝ!!!! Ήσαν κομμάτια του σχεδίου του να μη εγκατασταθή στο Αίγιο, αλλά να κρατήσει την Αρχιερωσύνη και να παραμένει στην Αθήνα! Τελικά έτσι και έγινε!
Έγινε έτσι χωρίς κάποια αιτία,χωρίς να έχει προηγηθή κάποια διαφωνία, χωρίς, τέλος πάντων, κάποια σημαντική δικαιολογία! Αυτό λοιπόν ήταν τό ΛΑΘΟΣ της ζωής μου! Έχω μετανοιώσει πικρά! Αλλά και ευχαριστώ, διότι με προφύλαξε από ένα μεγάλο λάθος! Χωρίς να το αντιληφθώ, κατά τό έτος 2013 θα παρέδιδα την σκυτάλη της διακονίας μου σε εντελώς ακατάλληλα χέρια! ‘Ετσι όμως ετάφη, πρός το παρόν τουλάχιστον, ίσως όμως και για πάντα, η σκέψη της παραιτήσεώς μου! Ό,τισυνέβη το εξέλαβα ως φωνήν του Θεού! Ζητώ την συγχώρηση από όλους σας.

Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ και ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ!
Όλα αυτά τα χρόνια η ζωή μου κοντά σας, όπως σας εξέθεσα παραπάνω, ήτο μια πορεία Μαρτυρίας, αλλά και Μαρτυρίου!
Μαρτυρίας, λέγω, διότι “νύκτα και ημέραν ουκ επαυσάμην μετά δακρύων νουθετών ένα έκαστον” (Πράξ. 20, 31) εξ υμών, ίνα κατά τόν Απόστολον Παύλον είπω.
Αλλά και μια πορεία Μαρτυρίου, διότι -κατά την άσκηση του έργου μας- πολλάκις εθίξαμε όχι μόνον την ακοήν, αλλά και τα συμφέροντα διαφόρων, με αποτέλεσμα να κατηγορηθούμε, να δεχθούμε συκοφαντίες, να υπομείνουμε επιθέσεις, να οδηγηθούμε ακόμη και ως κατηγορούμενος στα Ποινικά Δικαστήρια! Με την Χάριν του Θεού από όλα αυτά εξήλθαμε αλώβητος!
Να μερικοί τίτλοι, απ’ αυτούς, που έχουμε κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια: Μας είπαν Διαφωτιστή στη Γυάρο, Χουντικό, Φασίστα, Εθνικιστή, Δεξιό, Σωβινιστή, Σκληρό, Αυστηρό, Παράξενο, Οπισθοδρομικό, Αυταρχικό, Φιλοπαπικό, Αιρετικό, Οικουμενιστή καί πολλά άλλα! Όλα αυτά, με την δύναμη του Κυρίου, τα αντιμετω-πίσαμε με ένα ευγενικό χαμόγελο και με μια αγαπη- τική πατρική διάθεση, καθ’ όσον ο καλός φυσικός πατέρας συγχωρεί το παιδί του και με την αγάπη του καλύπτει τα πάντα!
Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ όμως τίτλος, που μας απένειμαν οι διάφοροι κατηγοροί μας, δόθηκε τώρα τελευταία! Μας είπαν Συνεργάτη της Γκεστάπο και μας απέδωσαν την ευθύνη για την άδικη σφαγή των Καλαβρυτινών στις 13 Δεκεμβρίου 1943!

ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ
Έπειτα από όλα αυτά, ταπεινά φρονώ, ότι ήλθε η ώρα για να κάνουμε ένα νέο Συμβόλαιο Διακονίας, μιά καινούργια Συμφωνία μεταξύ μας. Τώρα πλέον διανύω τό εβδομηκοστό πέμπτο έτος της ηλικίας μου! Εισήλθα πιά στη χορεία των ατόμων της τρίτης ηλικίας! Άρα δικαιούμαι, όπως πιστεύω, να μετριάσω τους ρυθμούς του καθημερινού μου μόχθου! Να σταματήσω πια να εργάζωμαι από τις επτά το πρωΐ έως τα μεσάνυκτα! Στην μέχρι σήμερα πορεία μου μερικές φορές μου έλαχε να μεταβώ στην Αθήνα δυό φορές την ίδια ημέρα, κάνοντας το δρομολόγιο Αίγιο-Αθήνα-Αίγιο-Αθήνα-Αίγιο για κάποιες ποιμαντικές υποχρεώσεις… Ούτε και ταξιτζής να ήμουν!
Στην μέχρι τώρα πορεία μου, αγαπητοί μου, σας έδωσα ολόκληρη την ύπαρξή μου, την ψυχή μου, το σώμα μου, τις δυνάμεις μου, τις όποιες ικανότητες και τά όποια χαρίσματα- δώρα του Θεού! Αναλώθηκα για σάς! Ακόμη και αυτά τα πιό σεβαστά πρόσωπα της ζωής μου, τους αείμνηστους και προσφιλείς γονείς μου Γεώργιο καί Νικολίτσα Λενή, τους έχω ενταφιάσει εδώ στο Αίγιο, ως μια ατράνταχτη απόδειξη, ότι ποτέ δεν θά σκεπτόμουν μετάθεσή μου σέ κάποια άλλη, πιό μεγάλη Μητρόπολη, πιό πολύφερνη νύμφη!
Κατά την ενθρόνισή μου στις 19 Νοεμβρίου 1978 σας υποσχέθηκα και τα εξής: «Θα εκδαπανήσω όλες μου τις σωματικές και τις πνευματικές δυνάμεις, όλες τις ημέρες, και αν χρειασθή και τις νύκτες, της ζωής μου, όλα τα πνευματικά και ψυχικά μου εφόδια, με όσα δηλ. ο Θεός με έχει προικίσει, καί όλες μου τις γνώσεις, θα εκδαπανήσω δηλ. ολόκληρο το είναι μου, και την ψυχήν μου ακόμη, αν θα μπορούσα, για το καλό το δικό σας, για την σωτηρία της ψυχής σας. Έρχομαι για να σας προσφέρω άνευ ανταλλάγματος, ό,τι έχω παρά Θεού, και όχι διά να λάβω τι εξ υμών εκτός από την ανταπόδοσιν της ιδικής σας αγάπης»
Αυτοί, λοιπόν, οι ρυθμοί εργασίας δεν μπορούν τώρα πιά να συνεχισθούν! Είναι ανθρωπίνως αδύνατον! Και είναι μεν αληθές, ότι παρά τά 75 μου χρόνια ο Θεός μου χαρίζει μια ζωντάνια και μιά ενέργεια όχι και τόσο συνηθισμένη! Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι η φυσική φθορά δεν με έχει επισκεφθή. Π.χ. Την ανοησία μου ως πρός τον Βοηθόν μου Επίσκοπον πλήρωσα πολύ-πάρα πολύ ακριβά! Έπαθα πολλές αλλοιώσεις! Έχασα τα μισά μαλλιά μου! Αραίωσε κατά πολύ η γενειάδα μου! Υπέστην “έρπητα ζωστήρα”! Μειώθηκε το φώς των οφθαλμών μου! Εγέρασα πρόωρα! Κάθε φορά που ομιλώ, για να σας βλέπω πιό καθαρά, τώρα πιά με βλέπετε να χρησιμοποιώ γυαλιά μυωπίας! Η μνήμη μου κι αυτή σιγά-σιγά αρχίζει να με προδίδει! Ξεχνώ ήδη αρκετά ονόματα! Ανεβαίνω ακόμη τις σκάλες και μάλιστα με γρήγορο ρυθμό! Αλλά για πόσο καιρό ακόμη θα τα καταφέρνω;

ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ!
Μεγαλώνω! Τα χρόνια περνούν! Τα γηρατειά ήλθαν! Όλα όσα φέρνουν μαζί τους ταγεράματα, έπονται! Δεν μπορώ, λοιπόν, τώρα πια να σας υπηρετώ με τους ίδιους ρυθμούς! Αλλά και για να παραιτηθώ, δεν έφθασεν η ώρα! Τι άραγε πρέπει να γίνει; Να μου επιτρέψετε να εργάζωμαι λιγώτερο σε καθημερινή βάση! Να δεχθήτε, ότι τώρα πια πρέπει να διαθέτω και λίγο χρόνο για τον εαυτό μου! Δικαιούμαι π.χ. να πραγματοποιώ ένα περίπατο στην Αλυκή! Δικαιούμαι επίσης να αραιώσω την συμμετοχή μου στην τέλεση της θείας λειτουργίας! Πρέπει λοιπόν να δεχθήτε, ότι έληξε η περίοδος του αρχικού Συμβολαίου, που συνάψαμε μαζί την 19ην Νοεμβρίου 1978 και να συνυπογράψουμε ένα νεώτερο Συμβόλαιο, σήμερα 19ην Νοεμβρίου 2012! Ίσως να διερωτηθήτε: Δεσπότη μου, τι μας ερωτάτε; Δεσπότης είσθε, ό,τι θέλετε κάνετε! Όχι, αδελφοί μου και παιδιά μου! Είμαστε μια οικογένεια! Σας ερωτώ, διότι πρέπει μαζί να το αποφασίσουμε! Αν όχι το σύμφωνο της γνώμης σας, τουλάχιστον η εκ μέρους σας κατανόησις! Υπήρξα έντιμος μαζί σας! Πάντοτε σας υπελόγισα! Τίποτε δεν σας απέκρυψα! Έτσι, λοιπόν, και τώρα επιθυμώ να μου αναγνωρίσετε το δικαίωμα, ώστε να αφιερώνω καθημερινά λίγο χρόνο για τον εαυτό μου! Να αραιώσω τις κατ’ ιδίαν συναντήσεις και ακροάσεις, ώστε αντί εμού να συναντάσθε πλέον με τους εκλεκτούς Πατέρες- Συνεργάτες μου, όπου θα μπορείτε να αναφέρετε τα προβλήματά σας και να λαμβάνετε είτε οδηγίες, είτε λύσεις! Να μη προεδρεύω στα Διοικητικά Συμβούλια των Φιλανθρωπικών Ιδρυμάτων μας ή των Κληροδοτημάτων, αλλά να με αναπληρώνουν εκεί οι κατά Νόμον αντικαταστάτες του Μητροπολίτου-Προέδρου! Δηλ. να εκχωρήσω μερικές αρμοδιότητες και να διατηρήσω μόνον τα πιό σπουδαία ή τα πιό αναγκαία! Αυτό σημαίνει, ότι κάθε φορά που θα ζητήσετε να με συναντήσετε προσωπικά, οι δε συνεργάτες μου θα σας λέγουν να συναντήσετε π.χ. τον άγιο Πρωτοσύγκελλο ή κάποιον άλλον παράγοντα του Γραφείου μας, να μη θυμώνετε!

Με άλλα λόγια πρέπει λοιπόν να δεχθήτε, ότι έχω το δικαίωμα να περάσω πιά στην ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ!» αναφέρει μεταξύ άλλων,