Εδώ και μερικές μέρες, με πρωτοβουλία Ελλήνων επιχειρηματιών, η Ευρώπη έχει γεμίσει με καταχωρήσεις που καλούν τους εταίρους μας, κράτη και λαούς, να ξαναθυμηθούν τη θεμελιώδη αρχή της ευρωπαϊκής οικογένειας: την αλληλεγγύη.

Έτσι, σε μία ιδιαίτερη κρίσιμη περίοδο υπενθυμίζεται ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες διανύουμε ήδη τον πέμπτο χρόνο της ύφεσης, με θυσίες και περικοπές που ακουμπούν τον πυρήνα της κοινωνίας. Με στερήσεις και μέτρα που πολλές φορές δημιουργούν συνθήκες ασφυξίας, ικανή να πνίξει ακόμη και τα υγιή, αισιόδοξα κύτταρα αυτής της χώρας. Ταυτόχρονα, αυτή η δοκιμαζόμενη χώρα στα χρόνια της βαθιάς ύφεσης προσπαθεί να προχωρήσει σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, με ταχύτητα και αυστηρότητα που άλλες χώρες, δύσκολα θα αποδέχονταν.

Υπό αυτό το πρίσμα, η Ελλάδα του σήμερα δεν είναι η Ελλάδα του χθες. Γιατί οι πολίτες της έχουν ταλαιπωρηθεί πολύ, την ίδια ώρα που μέσα από συμπληγάδες προσπαθούν να χαράξουν ένα νέο δρόμο. Μία νέα αφήγηση για τα πράγματα, που θα ακουμπά όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής: από το παραγωγικό μοντέλο μέχρι τα κοινωνικά πρότυπα.

Αυτή η νέα αφήγηση, όμως, βρίσκεται υπό διαμόρφωση. Την ώρα που το «νέο» δεν έχει πάρει ακόμη το καλούπι του, το παλιό «παίζει τα ρέστα του». Το αισθανόμαστε όλοι. Την ώρα που αναγνωρίζουμε, έστω και ενδόμυχα, γιατί και πως φτάσαμε ως εδώ, την ίδια στιγμή είμαστε εγκλωβισμένοι σε αντιλήψεις, νοοτροπίες και πρόσωπα που εκφράζουν τη λάθος στάση στα πράγματα.

Αν, λοιπόν, θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς μεταξύ μας, η θέση που υποστηρίζει ότι μας αξίζει μια πραγματική ευκαιρία θα πρέπει να προωθηθεί πρώτα από παντού στο εσωτερικό. Εδώ, εντός συνόρων, ανάμεσα μας. Για να αναρωτηθούμε όλοι μαζί πότε ήταν η τελευταία φορά που δώσαμε στην Ελλάδα μια ευκαιρία. Πότε ήταν η τελευταία φορά που επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να δούνε τα πράγματα αλλιώς . Μακριά από στερεότυπα, από πολιτικές περιχαρακώσεις και γενικεύσεις που δεν σημαίνουν τίποτε τελικά. Και ακόμη, χειρότερα, πότε ήταν η τελευταία φορά που δώσαμε στους φορείς των νέων αντιλήψεων πραγματικές ευκαιρίες και το πλαίσιο να τις εκφράσουν τολμώντας, καινοτομώντας ακόμη και ρισκάροντας;

Σε μία εποχή που όλοι συνειδητοποιούμε ότι ο σημερινός δρόμος οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση-  όσο δεν συνοδεύεται από αναπτυξιακά μέτρα που θα βοηθήσουν στην ανάκαμψη κοινωνίας και οικονομίας- γίνεται απολύτως σαφές με τι θα πρέπει να αναμετρηθούμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Ποια νοοτροπία θα πρέπει να αφήσουμε οριστικά στο παρελθόν και με τι θα πρέπει σιγά σιγά να την αντικαταστήσουμε.

Γιατί η Ελλάδα που σκέφτεται, που αντιστέκεται και που μπορεί να βρει το δρόμο της υπάρχει. Όπως υπάρχουν και οι άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να ανοίξουν ένα νέο ιστορικό κύκλο για τη χώρα.

Και γιατί, η προσπάθεια εξόδου από την κρίση δεν μπορεί να υποστηριχθεί με τις λογικές που μας οδήγησαν σε αυτή.

Στις προσεχείς εκλογές όλα αυτά έχουμε να σκεφτούμε. Και είναι πραγματικά στο δικό μας χέρι, να δώσουμε στο ΝΕΟ μια ευκαιρία.

Μπορεί να είναι και η τελευταία.

 

Της Πηνελόπης Παναγιωτοπούλου

Δασκάλας, Γραμ. του Τομέα Παιδείας της Ν.Δ., 

υποψήφιας Βουλευτή Αχαΐας