Μετά την πολύ επιτυχημένη παράσταση στο Κάστρο του Ρίου στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας, το θεατρικό έργο «Η Αυλή των θαυμάτων», του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία του καταξιωμένου σκηνοθέτη Κώστα Ν. Φαρμασώνη, θα παρουσιαστεί στο Ξυλόκαστρο, την Τετάρτη 29 Αυγούστου στις 21:15 στο ανοιχτό θέατρο Βασίλης Γεωργιάδης.

Το έργο παρουσιάζεται από τη θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ Ακράτας και με την παράσταση στο Ξυλόκαστρο, ολοκληρώνεται η περιοδεία του έργου, για την καλοκαιρινή σαιζόν, στη Πελοπόννησο και έπεται η συνέχεια με τη συμμετοχή στο Διεθνές Φεστιβάλ Πέτρας – Αθήνα, Πετρούπολη 26 Σεπτεμβρίου – Θέατρο Πέτρας.

Η παράσταση που ξεσήκωσε το κοινό με την περιοδεία της στην Πελοπόννησο κι έχει προκαλέσει διθυραμβικά σχόλια στον Αθηναϊκό τύπο πριν ακόμη να παρουσιαστεί στην Αθήνα, μια παράσταση που έχει ήδη δημιουργήσει φανατικό κοινό, θα συνεχίσει να παρουσιάζεται και την χειμερινή σαιζόν σε κλειστές αίθουσες στην Ακράτα, Αίγιο, Πάτρα, Άργος, Πύργος κλπ.

Η Αυλή των Θαυμάτων» πρωτοπαρουσιάστηκε το 1957 στο Θέατρο
Τέχνης.

Μέσα σε μια «κυκλική» Αυλή, που αντιστοιχεί στο αλώνι της Γκόλφως, αλλά και στην κυκλική σκηνή των αρχαίων μας θεάτρων, παίζεται η ζωή των λαϊκών, καθημερινών ανθρώπων της Ελλάδας, που αναζητούν το βηματισμό τους μέσα σ’ έναν κόσμο που αλλάζει ερήμην τους. Το αίτημα για ένα δωμάτιο που θα στεγάσει την ψευδαίσθηση της ελπίδας, για ένα μεροκάματο που θα παρηγορήσει την αξιοπρέπεια, οδηγεί στον οραματισμό αλλοδαπών παραδείσων. Οι τοίχοι της
Αυλής είναι διάφανοι- και μεις βλέπουμε το φαντασιακό σύμπαν του προικισμένου Νεοέλληνα να εξωκείλει σε εξωπραγματικό παραλήρημα μπροστά στα τραγελαφικά κοινωνικοπολιτικά δεδομένα που βιώνει. Και αυτό το παραλήρημα χαρίζει στην παράσταση τις αναγκαίες εύθυμες νότες της.

Η Σκηνοθεσία, χωρίς να αποστεγνώσει ούτε στιγμή το μεγάλο αυτό έργο από τα αρώματα της εποχής του, κατορθώνει με υπόγειες διαδρομές να αναδεικνύει το διαχρονικό φαινόμενο του εγκλωβισμένου παιδιού της Ελλάδας, που άλλα μπορεί- άλλα θέλει- και άλλα κάνει. Η παράσταση, έτσι, κατορθώνει να μιλάει για το χθες και οι θεατές να καταλαβαίνουν το σήμερα. Και αυτό είναι που δημιουργεί στο κοινό αυτή τη συγκίνηση και τη γοητεία. Και αυτό είναι που οδηγεί, στο τέλος, στη λύτρωση.