drasyΑυτό το σχέδιο της κυβέρνησης είναι πραγματικό δαιμόνιο (πως δε το είχαμε σκεφτεί τόσο καιρό;): θα έρθουν επενδυτές να εκμεταλλευθούν τις δύο μεγαλύτερες επενδύσεις που έχουν γίνει στη χώρα από καταβολής ελληνικού κράτους. Μιλάω φυσικά για τη δημιουργία δημόσιας περιουσίας και μιας νεολαίας ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Αντί να αξιοποιήσουμε και τα δύο, θα τα δώσουμε κοψοχρονιά σε όποιον ενδιαφέρεται να αγοράσει. Πραγματικά δαιμόνιο. Λόγω χώρου θα αναφερθώ μόνο στη Νεολαία.

Έχουν ξοδευθεί από τα άτομα, τις οικογένειες και το κράτος δυσθεώρητα ποσά για να δημιουργήσουμε μια γενιά με τόσα προσόντα. Αν σκεφτούμε ότι οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας είχαν πάει κατά μέσο όρο μόνο στο δημοτικό, οι γονείς μας στο εξατάξιο γυμνάσιο ή το λύκειο και οι νεότεροι πήγαμε στην πλειοψηφία μας στο πανεπιστήμιο, κάναμε μεταπτυχιακά και διδακτορικά, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι στην Ελλάδα έχει συντελεστεί ένα άλμα στο μορφωτικό επίπεδο του πληθυσμού. Το χάσμα γενεών όμως δεν αφορά μόνο στο μορφωτικό επίπεδο. Επιτείνεται από το γεγονός ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν γεννηθεί όλοι την εποχή της παγκοσμιοποίησης και του διαδικτύου με αποτέλεσμα ο ορίζοντας τους να είναι ολόκληρη η γη αντί για τα εθνικά σύνορα.

Κατά συνέπεια στη σημερινή Ελλάδα συγκατοικούν όχι δύο γενιές , αλλά δύο κοινωνίες. Δυστυχώς τα δημογραφικά δεδομένα δεν ευνοούν τη νεότερη κοινωνία (αλλιώς θα είχε γίνει ήδη της Τυνησίας ή της Αιγύπτου). Αντί λοιπόν να γίνουμε οι επόμενοι διαχειριστές των υλικών και των συμβολικών πόρων της κοινωνίας, αναγκαζόμαστε να βλέπουμε το γηραιότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που ζει πραγματικά σε άλλο κόσμο, να θέλει να διαχειριστεί το σύνολο της κοινωνίας υποτάσσοντας την ορμή της νεότερης κοινωνίας στις αδράνειές της και περιθωριοποιώντας/αγνοώντας τα προσόντα της νεότερης γενιάς για να μην κομπλεξάρεται όταν ρωτά «καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιος είναι ο πιο όμορφος (ή ο πιο κατάλληλος)». Υφιστάμεθα τη δυστυχία να μας ζητούν να τους ψηφίσουμε άνθρωποι κυριολεκτικά του προηγούμενου αιώνα, οι οποίοι χρησιμοποιούν – και αυτό είναι το χειρότερο – μέσα που καθιερώθηκαν την εποχή της φουστανέλας.

Οι μαζικές κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού και η ραγδαία άνοδος της Αριστεράς μας έφεραν στο προσκήνιο των παγκόσμιων εξελίξεων, ενώ οι θεσμικές αδράνειες (διατήρηση του ίδιου πολιτικού προσωπικού) μας κρατούν καθηλωμένους. Μόνο με τη μετανάστευση και το μικροεπιχειρείν, τομείς στους οποίους οι Έλληνες έχουν συσσωρεύσει σημαντικό know how, δεν θα αποφύγουμε να μετατραπούμε σε «χαμένη γενιά». 1,5 εκατομμύρια άνεργοι είναι πολλοί. Η μεγαλύτερη επένδυση, η Νεολαία, δε μπορεί να περιμένει επενδυτές. Πρέπει να αξιοποιήσει η ίδια τον εαυτό της. Όταν ένα σύστημα δεν χωράει κάποιο στοιχείο της, τότε τρία τινά μπορεί να συμβούν: ή να εξαφανιστεί ή να μετασχηματιστεί υπέρ του συστήματος ή να αλλάξει το σύστημα. Ή μετανάστης ή λευκός κινέζος εργαζόμενος ή πρωταγωνιστής της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Αυτό το τελευταίο δεν θα γίνει όσο την κεντρική και τοπική εξουσία νέμονται οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι που δεν εξαρτάται το μέλλον τους από αυτή την προοπτική. Η ψήφος φυσικά δεν μπορεί από μόνη της να ανοίξει διάπλατα την εν λόγω προοπτική. Η απουσία όμως από τις διαδικασίες εκλογής εκπροσώπων μπορεί να την ακυρώσει, μιας και πολλά θα κριθούν από τα σχέδια που θα εκπονηθούν σε τοπικό επίπεδο και τη βοήθεια που θα παρέχουν οι τοπικές εξουσίες στους νέους εργαζόμενους και ανέργους.

Αν έγραψα αυτή την επιστολή ήταν για ένα και μόνο λόγο. Ταξιδεύοντας στην Τυνησία και την Αίγυπτο για την Αραβική Άνοιξη είδα τι σημαίνει η Νεολαία να είναι πλειοψηφία στην κοινωνία, να ανατρέπει δικτατορίες, αλλά να την πατάνε καθημερινά και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο χώρο. Ταξιδεύοντας στη Βουλγαρία και τη Βοσνία για τις κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών είδα τι θα πει οι νέοι άνθρωποι (αλλά και ολόκληροι λαοί) να χάνουν κάθε ελπίδα για αλλαγή μέσω της πολιτικής. Δυστυχώς, πολλές φορές ισχύει αυτό που έλεγε ο Λένιν: «χθες ήταν πολύ νωρίς, αύριο θα είναι πολύ αργά. Τώρα».

Δημήτρης Παπανικολόπουλος

Δρ Πολιτικών Επιστημών

Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Συμπολιτείας